zondag 5 mei 2019

Guerillabonen in de Voortuin van Noord

Ze komen op! - Foto door mezelf dus niet mooi en scherp
Mijn vorige - eerste blog over de soeptuin - riep bij een paar mensen vragen op: waar komt die tuin? Voor mij is dat vanzelfsprekend, want ik kijk al 22 jaar uit op het landje. Het gebied heet nu 'de Voortuin van Noord' , net boven de Sixhaven ligt het veld maagdelijk leeg te zijn. Net naast de sluizen. Deze uitlopende bonen in mijn vensterbank zien het liggen als ze het raam uit kijken. Ze hopen héél erg dat het snel gaat, sneller dan zij kunnen groeien, zodat ze op tijd in de tuin groot mogen worden.

Als ik één ding heb leren waarderen tijdens mijn opleiding stadslandbouw is het wel voorzaaien. De magie van een bak of tray of potje met verse aarde. Vochtig houden, de juiste hoeveelheid licht en de juiste temperatuur en de natuur laat zich gelden. Ik kan inmiddels bijna alle groentes en ook onkruiden herkennen aan de eerste blaadjes, de kiemblaadjes. De eerste echte blaadjes, die daarna komen en er vaak héél anders uitzien, laten dan zien of ik gelijk had. Steeds vaker had ik gelijk.

In dit geval: borlottibonen, de kiemblaadjes zijn de groene halve bonen, dus dat is makkelijk. Gewoon, een zak biologische bonen gekocht voor 1,60 euro, een handje vol voorgezaaid in natte houtsnippers en hoppa! Ze staan in de vensterbank, wat eigenlijk niet zo goed is, maar deze 40 bonen zijn een proefbak, om te kijken of het werkt. Ja dus, binnen een week. De eerste echte blaadjes laten zich sinds vanochtend al zien: puntig en gerimpeld. Oh, wat zou ik ze graag planten aan de overkant, ze groeien nu al met een centimeter of twee per dag. Je ziet het bijna gebeuren. Maar aan de overkant, achter het raam, lopen de honden nog en waait het zand over de kale vlakte. En als ik ze buiten zet, gaan ze misschien helemaal dood, dacht ik, want ik ging een weekje weg en dochterlief - die ik nog niet op groene vingers heb kunnen betrappen - paste op het huis, samen met drie kippen die gek zijn op krabben in bakken met zand. Tuinders kunnen helemaal niet op vakantie, dat blijkt maar weer.

Aan de andere kant heb je dan als tuinder in wording wel iets om naar uit te kijken: hoe geweldig zou het zijn als ze het overleven op de vensterbank, dat ze twaalf centimeter lang zijn als ik straks terug kom?  Dat dacht ik, toen ik vertrok. Ik dacht: Laten we ze dan alvast uitplanten tegen het hek bij de sluis, een beetje guerrilla gardening aan de overkant, in afwachting van geld, vergunningen, mest en grond. Dan weten we ook meteen of broer konijn die ook aan de overkant woont jonge bonenplantjes lekker vindt, of niet. Ik hoop maar dat die honden hem op afstand houden.

Naschrift en na-foto: de bonen zijn mooi verder gegroeid, 29 van de 40 en wel twintig centimeter hoog. Maar toen we thuiskwamen na een week lag er ook een brief dat er eerst een bewonersbijeenkomst moet komen. Dus meer uitstel. Dan kunnen we misschien pas de eerste week van juli beginnen, als alle groente in de Nederlandse moestuinen in de volle grond, zoals dat zo mooi heet,  al kniehoog staat. Intussen vergadert de gemeente vrolijk, maar ook tergend langzaam, verder over kniehoge hekjes en houtsnipperpaadjes. Die kunnen inderdaad wel wachten, de bonen niet. Dus deze tray gaat vandaag nog stiekem geplant worden, tegen het hek dat er nu al staat.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten