Verdwenen worteltjes en kool met gaten

Op Hemelvaartsdag was onze eerste testdag. Hoeveel moeten we oogsten voor een zak, hoe lang duurt het inpakken, hoeveel mensen komen er en hoe houden we ze op 1,5 meter afstand. Veel van onze 'Helpende Handen' vonden het leuk om juist op die eerste dag te helpen. Maar we waren zelf nog niet helemaal georganiseerd, we moesten het nog uitvinden. Dat schuurde af en toe.
Gelukkig was er genoeg ander werk in de tuin, zoals wieden. Wieden tussen de munt, tussen de worteltjes, tussen de uien, tussen de spinazie. Dus wie geen stress wilde, kon daar terecht.
Maar na het wieden tussen de worteltjes was er ineens ook een hele rij worteltjes weg. Het rottige van worteltjes is dat ze er zo verschrikkelijk lang over doen om te ontkiemen, veel langer dan al het onkruid om hen heen. En wij waren nog niet zo slim om daar iets voor te verzinnen, of eigenlijk wel, we hadden verzonnen om wit zand over de worteltjes te strooien, zodat je in elk geval wist waar ze in theorie op zouden moeten komen. Maar de zaaimachine was zó perfect dat het spoor niet terug te vinden was. Dus nu wieden we zoals egeltjes vrijen: héél voorzichtig.
Onze bovenste beste helpende hand had zich even teruggetrokken uit het strijdgewoel met de zakken voor de spinaziesoep, en met de grootst mogelijke precisie wiedde ze tussen de worteltjes. Helaas dacht zij gezien te hebben dat er twee rijen stonden, maar het waren er drie. Waren, rij drie sneuvelde tijdens het microwieden. Buurvrouw schoot uit haar toch al wat oververhitte slof en de helpende hand trok wit weg. "De worteltjes!" Pas als je zelf gaat tuinen weet je wat worteltjes werkelijk waard zijn. Gelukkig kunnen ze nog tot eind juli gezaaid worden, we proberen het gewoon nog een keer. Het is niet echt erg, want we houden meer van onze helpende handen, dan van onze worteltjes. Een hele bijzondere rij, met regenboogpeen. En met wit zand. Net waren we de klap van de worteltjes te boven, toen de duiven zonder nadere aankondiging zich ineens tegoed begonnen te doen aan onze kooltjes. Dus dit weekend stond buurvrouw na te genieten van de regenbui en tegelijkertijd bogen te spannen met daar overheen anti-duiven netten.
Diezelfde regenbui die maakt dat het onkruid bij de worteltjes nóg harder gaat groeien. Kortom: een tuin is nooit saai. Nu even het heermoes aanpakken tussen de spinazie, anders hebben we straks spinaziesoep met munt en heermoes.

Overigens is de test geslaagd en gaan we deze week door met de spinazie muntsoep.Zonder heermoes, maar met een toefje brandnetel. Donderdag vanaf 14:00 en op = op.

Schietende winterreuzen op de tuin, en de eerste oogst is nakende

Niet schieten! Dat zouden tegen de spinazie willen roepen, vooral tegen de winterreuzen, die je hier op het plaatje ziet.Maar spinazie schiet wel. Of beter: schiet door, want zo heet het eigenlijk, als een plant heel snel hoog wordt en gaat bloeien. Sla doet het ook soms en ziet er dan fascinerend uit. Deze spinazie zien we ook al de lucht in gaan.

Op de tuin hebben we drie soorten spinazie en omdat we wisten dat spinazie telen op voormalige bouwgrond een uitdaging is, hadden we ook diverse soorten mest: biologische korrelmest, kippenmest, extra compost, van alles. Uiteindelijk blijkt de spinazie daar niet erg kieskeurig in te zijn, als er maar mest en water is. Helaas regent het steeds maar niet en bij droog en warm weer, wat doet spinazie dan? precies: schieten. De mooie ronde vlezige bladeren worden ineens puntig, gaan rechtop staan en 'Pang!' daar schiet ie. Buurvrouw ligt er op de knieën naast en knijpt er met de hand alle bloemetjes uit, in de hoop dat hij tot de oogst in toom te houden is.
Gelukkig nu alleen nog maar de winterreuzen. De woodpeckers leken ook even te gaan schieten, maar dat was gewoon de heermoes, die overal in de tuin de grond uit schiet, dus ook tussen de spinazie. Dan hebben we als derde soort de Butterflay. Die is echt onze favoriet. Schiet nog niet, smaakt heerlijk, wordt her en der mooi groot. Als we volgend jaar weer een tuin hebben, ergens en weer spinazie gaan telen, dan wordt het dus Butterflay.
De woodpeckers hebben nog wat vorstschade hier en daar, ze zij verder prachtig uniform, maar dat ligt niet aan ons maar aan Jongerius, het bedrijf dat ons de plantjes heeft geleverd. Ze zijn alleen wel wat klein en de smaak is echt okay, maar geen Butterflay.

Zelf ook proeven? Dat kan! Donderdag 28 mei begint ons seizoen en hebben we elke donderdag vanaf 14.00 zakken soepgroenten klaar staan, genoeg voor 4 borden. Zak, inclusief recept, drie soorten spinazie en véél liefde is 8 euro. Omdat de winterreuzen zo lang niet kunnen wachten, en wij eigenlijk ook niet, hebben we komende donderdag al een testdag. Kunnen we ook kijken of we echt coronaproof zijn, we hebben een heel plan, hopelijk werkt het. Iets met ingangen, uitgangen, 1,5 meterstokken, kruiwagens en een betaalapparaat op een hooivork of schop. En alcohol, niet voor in de soep, maar voor onze handen.

Enne, bloemetjes zijn eigenlijk ook best lekker, in de soep.

De ijsheiligen komen eraan!

Leven in de tuin is leven met de elementen. Eén element is in het bijzonder verraderlijk en dat is de vorst. Vorst aan de grond kan pas ontkiemde plantjes flink beschadigen en een groot deel van de groenten die wij graag telen, is helemaal niet tegen vorst bestand omdat ze oorspronkelijk uit landen komen waar het nooit vriest. Ook appelbloesem kan er flink onder lijden, en die is ook nog maar net aan het bloeien. Het levert mooie plaatjes op als de fruittelers hun bloesem met water proberen te redden en slapeloze nachten voor de telers in kwestie. Buurvrouw kent het vooral uit het kinderboek 'De grote Hoeve' waar de hele familie het bed uit moet om in het pikdonker maisplantjes met water te begieten. Onze spinazie hebben we proberen te redden met vliesdoek.

Ooit, lang geleden, toen de dagen nog geen nummer hadden maar namen, waren er vier dagen waarvan je zeker wist: daarna is de kans op vorst geweken, de zogenaamde IJsheiligen,, Sint Mamertus, Sint Pancratius, Sint Servaas en Sint Bonifatius, in de moderne kalender 11 t/m 14 mei. Daarna kon je pas in de volle grond planten en opgelucht ademhalen. Daar hebben wij dan flink de hand mee gelicht, maar het weer is tegenwoordig dan ook behoorlijk veel warmer dan in de tijd dat de dagen nog heilig waren. Wij vroegen ons daarom af hoe heilig die IJsheiligen eigenlijk nog wel waren, zouden we niet alvast stiekem wat tomatenplantjes en sperziebonen uit kunnen planten, de opkweek gaat zo goed, dat we bang zijn dat ze slap en slungelig worden. De afgelopen dagen was het bijna zomers.

Maar ons groene geweten op de achtergrond waarschuwt om dat toch niet te doen. In ons teeltplan, dat we al in januari hebben opgesteld, staat er ook een duidelijke blauwe streep en samen met andere vollegronds tuinders wachten we met smart. We wachtten braaf. En ziedaar: het weer slaat om. De noord-oosterwind zwelt aan en vanaf morgen, Sint Mamertus gaat de temperatuur flink dalen. Gelukkig niet vriezen, maar toch ook niet echt lekker. Vier strenge heren. Ze lieten geen traan toen ze ter dood gebracht werden en regenen gaat het ook niet. Schraal weer. Gelukkig is de grond al lekker warm, dat helpt onze vroege aanplant er wel doorheen. En dan, dan gaan we los: pompoenen, courgettes, paprika's en komkommers: welkom. De enige die zich er echt niets van aantrekken zijn riet, kweekgras, heermoes, zwarte mosterd en wilde peen. Zij vormen de groenste bedjes op de tuin.

Dus gaat er straks in de eerste soep ook wat onkruid. Brandnetel, om die IJsheiligen het land uit te branden.