En zij vreesden met grote vreze

Echt een grote frees

Koot en Bie vierden ooit kerstmis aan de Spaanse kust. Dat programma heeft een verpletterende indruk achtergelaten vanwege één zin: "Nooit begrepen waarom ze nou met zo'n grote frees aan het frezen waren." Daarna had ik - buurvrouw - altijd binnenprentjes als tijdens een kerstdienst het kerstverhaal werd voorgelezen en zag ik die herders steeds maar in de weer met grote frezen in de weer. 'En zij vreesden met groote vreeze."

Nu is het bijna kerst en hebben wij - buurman en buurvrouw - zelf zo'n grote gehuurd. Het is nog een hele toer om hem aan de praat te krijgen, buurvrouw kan het sowieso niet en buurman moet er ook eerst flink bij mopperen. Nadat buurvrouw toch de Boels gebeld heeft ("Heeft u de wielvergrendeling al los gemaakt?") gaat hij nog rijden ook. Wat een bakbeest. Hij vreet zich door de grond en zelfs de natte stukken kan hij aan, zonder in het moeras weg te zinken. Appeltje eitje, zo'n frees. Buurman graaft voor de zekerheid een soort loopgraaf langs de tuin, die de volgende ochtend zijn werk al gedaan heeft en de gedaante van een slotgracht heeft aangenomen, het veld ligt er mooi droog bij. Nu gaat buurman voor de diepste stand: het frezen begint op ploegen te lijken. Of het goed en nodig is, weten we niet eens zeker, maar het wordt allemaal lekker rul. 

Vooruit! Nu kunnen we het kerstbomenbos ook wel aan. Daar zijn geen loopgraven, maar wel op bomkraters lijkende gaten waar de kerstbomen in hebben gestaan. De frees gaat nu steigeren en draaien, 250 kg vreet zich in de modder en komt vast te zitten. Muurvast. Buurman is net even extra brandstof halen. Buurvrouw schaamt zich en durft het monster ook niet uit te zetten, omdat ze nu al weet dat ze hem zelf niet aan krijgt. Grote frezen hebben grote nadelen als ze vast komen te zitten in de modder. Dennentakken gaan eronder, hele kerstbomen (afgekeurde), maar vast is vast. Hmmm. 

Gelukkig komt daar buurman al aan. Hij zegt het niet echt, maar het lijkt toch net alsof hij zegt: 'Frees niet, want ziet, ik verkondig u grote blijdschap die heel het volk ten deel zal vallen.' En dat is ook zo, want samen krijgen we hem er wel uit. De frees doet het beter in de soeptuin. Daar worden we blij van en ziet: die blijdschap zal uiteindelijk de hele buurt ten goede komen. Ajeto, nu eerst in een warm bad tegen de spierpijn.

Soep uit Noord: geopend, gedicht

Geopend

Eindelijk was het dan zover! De soeptuin werd geopend. Esther Lagendijk - met wie ik al héél lang door het leven loop - knipte het lint door. "Geopend!" Zoals je ziet op de foto: het hek was nog niet eens helemaal af, vogelverschikkers moesten honden en kinderen eruit houden.

Eindelijk is het dan zover: de soeptuin is gedicht. Een echte buurman en buurvrouw actie. Nog een tiewrap hier, een stukje met de beitel eraf daar, de ene accuboor na de andere werd aangerukt, buurman begon zachtjes te vloeken, schroeven verdwenen in de modder, nieuwe palen werden gehaald en te kort afgezaagd. Maar aan het eind van de dag was het dan zover, zoals je ziet op de onderste foto: met de laatste kram werd het laatste gat gedicht door Buurman, buurvrouw keek toe en droomde al van de volgende stappen: frezen, een afwateringskuil graven, paadjes maken, bedjes uitzetten, koude kweekbakken maken, eindelijk de knoflook planten en voor de soep van de onkruideniers de engelwortel zaaien. "Ajeto buurman!"

Mijn favoriete gedicht is misschien wel dit gedicht van Marijke Boon. De titel: 'Gedicht', ik maakte er speciaal voor de opening een eigen versie van, getiteld 'Geopend'. Pas bij nauwkeurige poezieanalyse blijkt de dubbelzinnigheid en briljantie van Marijkes gedicht, de mijne evenaart dat niet, maar is wel toepasselijker. 

Gedicht                       Geopend

Geopend                      Gedicht

Gedicht!                      Geopend!

Gedicht

Voed de aarde, dan voedt de aarde jou

Werken tot de zon uit de hemel valt.

Op onze opleiding Stadslandbouw was hèt gesprek van de dag: hoe begin je op een landje dat eerst iets anders is geweest? Ons landje was eerst bouwplaats en dat hebben we geweten (zie vorige blog), maar daarna kwam er een jongen met een graafmachientje, haalden we zelf nog flink wat beton uit de grond, kregen we hulp bij het eruit trekken van kweekgras en rietwortels (bedankt Cindy!) en lieten we een vrachtwagen vol wormenmest aanrukken. Wormenmest? Jawel, in Nederland heb je wormenkwekers, vooral voor de visvangst, die wormen worden gekweekt in humusrijke grond en nadat de wormen dat hebben opgegeten en uitgescheten kan je het kopen als wormenmest. Super fijn, zwart spul. Hashkwekers gebruiken het ook, dus moet het wel werken. We kochten 55 kuub, oftewel 55000 liter. Dat is een grote vrachtwagen vol met een aanhanger erachteraan. Volgens onze docenten véél teveel. In de hashteelt werken ze met zakjes van 10 liter. Maar het leek ons goed om ons grondje meteen een flinke boost te geven.

Een 'normale' boer zou vervolgens met veel tractorgeweld die compost over het land uitrijden, alleen hebben wij geen tractor. We hebben wel kruiwagens, lieve buren met nog meer kruiwagens, een hele hoop scheppen en vrienden en familie. Ouderwets is het nieuwe modern, dus hebben we in één dag zo'n 700 kruiwagens zwart goud uitgereden over het land. Het weer was ongekend prachtig en zonnig, we aten de eerste soep van een pompoen die we ergens anders hadden geteeld en we gingen door tot zonsondergang. Gratis workout, spierpijn inbegrepen. Steeds als we niet zoveel zin meer hadden kwam er een verse ploeg en zetten we nog even de schouders eronder en de beuk erin.

In de hopen wemelde het van de eitjes en jonge wormen, die maken hopelijk gehakt van alle ongewenste zaden en wortels die nog in de grond zitten: ga maar jongens, zet hem op! Voed de wormen, dan voeden zij de aarde en voedt de aarde jou.