Hoop doet leven

De hoop Parnassia - foto buurman (Michel Olden)

Al een paar jaar zijn we bezig met onze eigen buurt in Amsterdam Noord, want die gaat geheel op de schop, zeggen ze. Wij - bewoners uit de buurt - pleiten voor véél groen.We hopen dat de stad dat ook wil, want, ja, hoop doet leven. Drie jaar geleden begon ik alvast, met een Tijdelijk Kerstbomenbos, twee jaar geleden startte ik samen met een buurman een opleiding tot stadslandbouwer. We hebben allebei al wel een tuin, maar we willen nu ook leren lokaal en gezond voedsel te verbouwen. En het liefst voor de deur, met en vóór de buurt.

Het duurde maar en het duurde maar. Eerst duurde het heel lang voordat de hekken om het voormalig bouwterrein van de Noord-Zuidlijn werden weggehaald en daarna duurde het ook nog best lang voordat er een plan kwam. Wij bleven al die tijd maar zeggen hoe graag we in het kader van de tijdelijkheid een tuin wilden aanleggen en beheren. We namen alvast een soort van bedrijfsnaam aan: Buurman en buurvrouw. En we bedachten dat het niet zomaar een tuin moest worden, maar een soeptuin. Niets vind ik zo symbolisch voor de buurt als het verhaal over de buurvrouw of buurman die buren in Noord een pannetje soep brengt. Voor als het even allemaal niet zo lekker loopt. Zo doe je dat, in Noord. Van hoop alleen kan je niet leven. Dus een tuin met prei, maggiplanten, wortelen en tijm.

Placemakers kwamen, een fijne club, die de opdracht kregen om alle ideeën in de buurt tijdelijk een plek te geven. Een steeds korter tijdelijk, want van de beloofde twee jaar, is inmiddels alweer een half jaar voorbij en - vervelender nog - het zaai en plantseizoen begint ook al aardig op te schieten. Omdat er héél veel plannen uit de buurt waren, kreeg iedereen een klein stuk van het beschikbare veld. Met veel mensen gaat het tempo er al snel uit. Bovendien moet je van alles regelen en aanvragen, want de stad geeft de grond tijdelijk in gebruik, maar verder gaan ze niet. Dus zijn er vergunningen nodig, waterleidingen, paadjes, en wat geld om grond te kopen. Een hele berg grond. Een hoop.

Buurman en buurvrouw deden hun naam eer aan op weg naar de grondbank van de gemeente Amsterdam. De grond op het terrein is niet meer dan bouwzand, wat wij nodig hebben om groente te telen is een lekkere laag tuingrond en mest. Op 550 m2 tuin kan je wel 150 m3 grond kwijt. Die berg blijkt er te zijn, bij de grondbank. Alleen is die grondbank niet zo heel erg makkelijk te vinden. Via fietspaden, busbanen en een aantal U-bochten komen we er. Ajeto! Daar ligt onze berg. 'Parnassia' staat er op het bordje, want hij komt van een bouwlocatie met die naam in Noord. Dat is wel heel mooi, want de bloem Parnassia is op haar beurt weer vernoemd naar de heilige Griekse berg Parnassus, het verblijf van gratie en schoonheid, berg van de muzen, waar deze inderdaad heel mooi bloeiende plant ontstaan zou zijn.

Zo voelen buurman - fotograaf - en buurvrouw - verhalenverteller - zich meteen thuis op deze grond. Nou nog even ergens een lieve suikeroom of suikertante vinden, die ook zoute soep uit Noord wil, want de gemeente wil voor deze hoop grond graag een bergje geld en we moeten ook nog een vrachtwagen ongeveer zeven keer op en neer laten rijden. We denken er nog maar even niet aan hoeveel kruiwagens dat zijn, 150 kuub, want we zeggen steeds stoer: 'Dat doen we zelf' (Voor wie er toch aan wil denken: bijna 2000 kruiwagens). Wij hopen liever. We hopen dat de vergunning snel wordt gegeven om zoveel grond aan te brengen, op groen licht om te mogen beginnen, op helpende handen voor al die kruiwagens en intussen staan beide huizen vol met potjes en trays ontkiemende planten. We hopen dat ze goed opkomen en we kijken een beetje verliefd naar de nu nog kale zandvlakte tegenover ons huis en stellen ons voor hoe die eruit zal zien, straks, als de plantjes er staan. Hoop doet leven, maar er is óók een vaardige tuinder nodig, wat zaad en een aantal voorzaaitrays.