 |
| Nog twintig weekjes wachten... |
Al dat gewacht tot we kunnen beginnen met de soeptuin maakt hongerig. Dus had ik toch maar vast doorgepakt en een hele zak biologische borlottibonen gekocht voor 1,59. Die opgekweekt en langs het hek geplant op het 'to be' veldje waar we ooit deze zomer de soeptuin hopen te beginnen. De grond is ondanks de regen keihard en droog, het gras taai, 400 bonenplantjes planten is geen sinecure. Maar zoals vaker heeft het tuinieren in openbaar groen een onverwacht neveneffect. Telkens komen mensen vragen wat ik aan het doen ben, en dat levert leuke gesprekken op. Van mensen die moestuinen eigenlijk zo leuk vinden (maar er zelf geen tijd voor hebben). Met buren die zich afvragen hoe de plannen voor gebiedsontwikkeling opschieten (want geen tijd om zelf naar de informatieavond te komen.) Tja, die avond. Een grote angst van mensen blijkt te zijn dat er toeristen op een fijn groen park afkomen. "Dat mag niet gebeuren." Ergens snap ik hun angst voor Vondelpark-achtige taferelen wel, maar dan komt dat schattige Italiaanse stelletje het veld op, ze zoeken een beschut plekje, wat er niet is. Ik ben net klaar met planten, dus neem ik ze mee naar mijn kant van de sluis. We praten wat, ze pakken hun picknick uit en gaan onder de kastanjeboom zitten "Borlotti beans? But that is Italian!" Ze zijn trots alsof ze de bonen zelf in hun rolkoffer voor me mee hebben gebracht. Hun rommel ruimen ze keurig op, na de picknick. Ik verheug me al op het te gekke Italiaanse bonenhek, met eerst rode bloemen en dan rode peulen. Vierhonderd rode Italianen op het veld, zonder overlast en voorlopig is er niemand die het doorheeft. Dat vind ik dan weer leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten