De lente is óók een beetje in de war

waar zullen we deze zaaien?

In de war, dat is de beste beschrijving. Sinds de Coronamaatregelen van kracht zijn storten wij ons voor de volle honderd procent op de tuin. Voor het eerst sinds maanden is het droog weer, het is super rustig om ons heen, onwerkelijk stil en zonnig. Je zou niet geloven dat je midden in de stad zit, toch hebben we echt uitzicht op Centraal Station Amsterdam. Af en toe een toeschouwer achter het hek, iedereen maakt graag een praatje, 2 meter ertussen - of meer - gaat prima. Maar het voelt als stilte voor één of andere storm.

Tineke kwam drie dagen helpen en Stoika had ook ineens tijd. Want niemand weet meer wat morgen brengt, dus vandaag verstand op nul en lekker naar buiten, uitjes planten. Buurman is plotseling ook de meester van zijn zoons en buurvrouw gaat gauw even hamsteren bij de lokale ijzerwarenwinkel, 'Gelukkig hebben we nu alles in huis om dit uit te zingen' zegt buurman. Bedoeld wordt: Vliesdoek, tuinslang en geka koppelingen. Onder de grond rommelt het: de metro rijdt hoorbaar onder de tuin door. Hoorbaar, door de bovengrondse stilte.

De meidoornhaag is extra vroeg uitgelopen, klein hoefblad en anemoontjes bloeien, er is overal al groen boven de grond door de warme en natte maanden. Eigenlijk is het al maanden lente. Daar sta je met zo'n tuin met je neus bovenop. Mensen in de war, lente in de war. Na maanden regen heeft buurvrouw eindelijk het hele waterssysteem kunnen aansluiten, voor als het ècht droog wordt. Dat vraagt om een biertje. Een beetje stiekem, allemaal twee meter uit elkaar, op wat oude pallets en wat krukjes. Een illegaal tuincafé. Ik check even of ik wel bovenwinds zit, coronaveilig.

Ineens kan het dus wel, de hele samenleving overhoop gooien. Wat voor de klimaatverandering niemand lijkt te durven of kunnen. Iedereen wacht, het leven houdt zijn adem in, want er gaat nog heel veel ellende op ons afkomen. Maar de lente wacht niet, die had al een voorschot genomen, dus moeten we wel. Nú moet het gebeuren. Stil zitten gaat niet, thuis werken evenmin.

Wij vinden dat wij bij de vitale sector horen, met onze lokale en biologische voedselproductie. Ook nog eens 100% plantaardig. Maar vinden anderen dat ook?Een politieauto rijdt voorbij, een helicopter vliegt over en wij drinken bier, in stilte, omdat het vast verboden is. Maar bier hoort erbij, op een historisch moment als dit. Elk moment op de tuin is historisch, want we doen alles voor het eerst. Zal deze crisis uiteindelijk een vloek of een zegen zijn voor de stadslandbouw? Voor ons? Voor de planeet, het klimaat? Voor de lente?

De lente begint morgen. Of misschien dat de zomer dan alvast begint, of de winter. Als tuinder weet je het nooit en moet je met het ergste rekening houden. Vorst beloven ze, voor de komende nachten. Vliesdoek over de pas ingezaaide spinazie dus. Liggen ze daar, in hun bedjes, onder een wit laken. Roept dat ineens andere associaties op. Maar hier gaat het goed en schijnt elke dag wel even een waterig zonnetje. Tuin in tijden van Corona. "Is de soep al klaar?" vraagt een passerende buurvrouw.

In de war.