Het water komt

veel teveel

Als er nou één onderwerp actueel is in de wereld èn in de tuin, dan is het water. Teveel of te weinig, that's the question. Terwijl Nederland zich steeds meer begint af te vragen of Nederland te redden is in de komende decennia; terwijl boeren vrezen voor hun oogsten in oververhitte zomers en hun bedrijfsplannen bijstellen; terwijl Rutger Bregman er een heel boekje over schreef https://decorrespondent.nl/hetwaterkomt, maken buurman en buurvrouw zich vooral zorgen over  nu en komend jaar.

Op het ogenblik is er teveel. De tuin ligt op het laagst gelegen deel van een zwaar aangereden bouwterrein, ergo: de waterstroom trekt met regen als een meanderende rivier over het land. En regenen doet het. Dus hadden we soort gracht gegraven net buiten ons hek, op het diepste punt, buurman heeft er bijna zijn rug op gebroken. Dat hielp wel, maar het was gevaarlijk diep, zeker als het vol met water stond. Buurvrouw zag in gedachten al een peutertje dobberen op de gracht. Onze oplossing was: gooi er schelpen in, maar daar was geen budget voor, dus heeft buurvrouw eigenhandig het door buurman uitgegraven puin in kleine stukje gebikt en hebben we de gracht weer dichtgegooid metpuin en zand. Dat hielp niet, de volgende dag stroomde het meteen weer over de beoogde uienbedden. Dus opnieuw de schop ter hand genomen en van het uitgegraven zand dat nog naast de gracht lag een dijkje gebouwd. Dat haalde bij buurman en buurvrouw de beste herinneringen op aan kindervakanties op het strand. Kennelijk hebben we van al die zandkastelen toch wat opgestoken, want stormen Ciara en Dennis met bijbehorende hoosbuien trokken over het land en de regen werd keurig opgevangen en tegengehouden.

So far, so good

Onze grootste zorg is echter: te weinig water in de zomer. We wisten al tijden geleden, toen we met de voorbereidende gesprekken begonnen, dat het een punt zou worden. Daarna kwamen de zomers van 2018 (drie maanden geen regen) en 2019 (droogte, hittegolf met recordtemperaturen) dus het werd alleen maar urgenter. Nou ligt er langs de hele tuin een enorme waterplas - het Noord-Hollands Kanaal - maar helaas: dat kanaalwater is bij droog weer te brak, dus een pomp in het kanaal hangen is geen optie. Een tuin als de onze heeft bij warm en droog weer 10 mm regen'per week nodig, we hebben 1000 m2, dus dat is 10.000 liter water per week. Nou mag het wel ietsie minder, maar niet veel. Dus besloten we het systeem van het naburige kerstbomenbos te kopiëren en 4 duizendliter vaten op het veld te zetten. Gemeentemensen wilden graag dat we regenwater zouden opvangen, goed idee en bij regen is dat geen probleem (zie boven), maar als het droog is, is er geen dak in de buurt, we zouden dan een groot reservoir moeten graven, met alle gevaren vandien - zie angst voor ronddobberende peuters hierboven. Een kraan dus, en leidingwater. Of een put boren? Voor één jaar? En met de kans dat we dan ook op brak water stuiten? Een kraan.

Dat was de situatie een jaar geleden, toen we nog dachten dat twee jaar tijdelijk gebruik ook twee jaar teelt betekende, helaas ging één jaar in rook op aan voorbereidende werken door de gemeente en vergunningen. Bij die voorbereidende werken hoorde géén kraan. Daar hebben we alweer de nodige mailwisselingen over gehad. O.a. met de vraag van de gemeente aan ons of we niet zelf een geul van 200 meter wilden graven door zand en puin. Maar daar had buurman na het avontuur met de slotgracht niet zoveel zin in. Buurvrouw ook niet, trouwens, onze strijd tegen de kweek (zie vorige blog) vreet veel tijd. Inmiddels staan we aan de vooravond van het inzaaien en plantuitjes planten, maar is de kraan er nog niet. Dat betekent dat we ook slangen, aansluitingen en kranen niet kunnen bestellen, want dat hangt nogal af van de kraan die er gaat komen: waar precies en welke. Er is wel een man geweest die een offerte gaat uitbrengen. Buurman zegt: wees blij dat de kraan uberhaupt wordt aangelegd. Buurvrouw vraagt zich af waarom het allemaal zo vreselijk lang moet duren. Ze ziet al doembeelden van net ontkiemende spinazieplantjes die geplet worden tijdens het aanleggen van het watersysteem.

Dan maar oefenen op traditionele regendansen. En bidden, dat schijnt ook gebruikelijk te zijn onder agrariers.

Naschrift 28 feb: februari 2020 gaat inmiddels de boeken in als de natste februari ooit gemeten. Na deze blog hebben we nog extra drainagesleuven in de tuin gegraven en als drainage houtsnippers onder de paadjes aangebracht, we hebben een tweede hofvijver gegraven, het water zakt niet meer weg. De ingang van de tuin krijgt er iets koninklijks door, met vijvers aan weerszijden van de oprijlaan. De kraan is gepland op 11 maart, hopelijk komt dan ook de zon weer tevoorschijn.