Er rijdt een tractor in de soep

"Gaat best goed, toch, buurman?'

En toen... toen was het eindelijk zover. De loonwerker kwam, om de grond klaar te maken voor de tuin. Op dit moment hebben we ons drie jaar verheugd. Wat een mooie machine, stel je toch eens voor dat je dat met de hand zou moeten doen! Buurman had gisteren nog snel even onze tamelijk mislukte uienoogst van illegaal geplante uitjes binnen gehaald en toen kwam ie. Hij had er een oude cultivator achter gehangen om eerst maar eens te kijken wat er zou gebeuren als je die erdoor zou halen. Wat een beest! Een echte John Deer.

"Knal" halverwege het veld breekt een meterslang stuk ijzer van het oersterke apparaat af. Buurman en buurvrouw lopen dan al een half uur mee in het kielzog om boomstronken, stoeptegels, stukken zeil en blokken beton uit de grond te verwijderen. De loonwerker kijkt bezorgd. Erg bezorgd, verontrustend. "Zo wordt het niks, er zit teveel rommel in." We geven hem gelijk, zij het dat we daar niet blij van worden. "Ik zal terug moeten komen met een graafmachine om eerst die rommel er maar eens uit te halen." Dat wordt niet morgen. Overmorgen gaat het ook niet lukken. Zaterdag misschien.

De moed, die eerder deze weken weer vanuit onze schoenen naar boven was gekropen, zakt er net zo hard weer in. De mensen die we klaar hadden staan om zaterdag te helpen compost scheppen, moeten afgezegd "Oh god, de compostman, die moeten we ook afzeggen!" Dat lukt gelukkig. En zaterdag 30 november hebben we allebei niets in onze agenda staan. Ajeto! Dan verzetten we het toch gewoon? Klickmelding gedaan, anders durft niemand te graven. Wat is het toch leerzaam, allemaal. Net zo vervelend als vroeger op school, maar wel net zo leerzaam. Gelukkig heeft de gemeente ineens 90 meter schapenhek over, dat verzacht de pijn.

Wie de 30e kan: we bestellen mooi weer en een alsnog een vrachtwagen wormenmest. Meld je aan!